Lukrecja - słodki akcent

Stosowana od dawna w medycynie, w kosmetyce i w kuchni – zwłaszcza do wyrobu słodkości – lukrecja nie jest jednak dobrze znana. Choć nie każdemu odpowiada jej smak przypominający anyż, warto ją lepiej poznać i odkryć dla siebie.

Lukrecja (Glycyrrhiza L.) to rodzaj byliny z rodziny bobowatych, występujących w południowej Europie i Azji Mniejszej. Ta często uprawiana roślina wymaga klimatu suchego i ciepłego oraz gleby głębokiej, pożywnej i przepuszczalnej. Lubi miejsca nasłonecznione. Ma rozgałęzioną łodygę, nieparzystopierzaste ciemnozielone liście, złożone z lancetowatych, lekko na dole owłosionych listków. Jasnoliliowe lub fioletowe kwiaty zebrane są w ogoniaste grona. Gdy przekwitną, tworzy się czerwonobrązowy strąk zawierający nasiona.

Znana już w starożytności, lukrecja jest jedną z najstarszych roślin stosowanych w lecznictwie. Surowcem zielarskim jest korzeń wraz z odłogami. Ciemny, wręcz czarny jak smoła syrop z nich pozyskiwany zawiera między innymi saponiny, flawonoidy, kwasy organiczne, substancje goryczowe, żywice, trójterpeny i olejek eteryczny.

Idealna dla osób z wrzodami żołądka
Glicyryzyna, jeden ze składników aktywnych tej rośliny, posiada silne własności wiązania wody w skórze. Współczesne badania potwierdziły, że działa także przeciwwrzodowo (na żołądek i dwunastnicę) oraz przeciwzapalnie.

Wyciągi z lukrecji dodaje się do wielu preparatów galenowych lub wyrabianych przemysłowo lekarstw, stosowanych przy lekkich biegunkach i schorzeniach dróg moczonych, a także do środków wykrztuśnych. Zawarte w nich substancje poprawiają ponadto łaknienie, działają żółciopędnie, rozkurczowo i moczopędnie oraz przeciwreumatyczne i przeciwartretyczne. Hamują reakcje autoagresji, dlatego można je z powodzeniem stosować w terapii chorób autoimmunologicznych, na przykład łuszczycy.

Lukrecja to nie tylko cukierki
Roślina ta jest słodka, dlatego używa się jej w przemyśle cukierniczym, spożywczym i alkoholowym. Produkuje się z niej między innymi żelki, uwielbiane wprost przez dzieci, zwłaszcza te mieszkające we Francji, Holandii i Niemczech oraz w Skandynawii.

Lukrecja znajduje się też w składzie piwa Guinness i włoskiego likieru Sambuca. Ma też szerokie zastosowanie w kosmetyce – wchodzi w skład szamponów, kremów, toników czy żelów.

Aloes prawdziwy - zalety

(Aloe vera, Aloe barbadensis), Synonimy: Aloes z Barbados,
Rodzina: Aloesowate (Aloaceae)

Występowanie: Gatunek ten pochodzi z Afryki, został przeniesiony w rejon Morza Karaibskiego za czasów wypraw Krzysztofa Kolumba. Obecnie uważa się, że to Karaiby są jego ojczyzną . Stąd tez nazwa jednego z gatunków Aloes z Barbados. Aloes możemy spotkać obecnie także w Hiszpanii, Wenezueli,  Centralnej, Australii, Meksyku i południowej części Ameryki Północnej.

Aloes to roślina wiecznie zielona, wieloletnia. Należy do sukulentów , a więc roślin przystosowanych do wzrostu w miejscach gdzie opady są bardzo małe. Dzięki specjalnej budowie liści , które są mięsiste , grube i odpowiedniemu mechanizmowi zamykania aparatów szparkowych , które chronią roślinę przed nadmierną utrata wody , Aloes żyje w warunkach gdzie wegetacja innych roślin byłaby niemożliwa. Aloe vera można odróżnić od innych gatunków roślin poprzez odpowiednie ułożenie liści, tworzą bowiem one rozetę grubych kolczastych liści ułożonych spiralnie. Liście są koloru zielonego, błyszczącego, który z biegiem czasu przechodzi do koloru szarozielonego. Dojrzałe liści mają  około 60-80 cm długości i szerokości przy podstawie od 8-10cm. Raz w roku z rozety liści wyrasta sztywna łodyga kwiatowa, która osiąga nawet pół metra. Kwiaty są koloru żółtego ,rurkowate, tworzą pokaźną kiść.  System korzeniowy aloesu jest dobrze rozwinięty, osiąga nawet 30 cm w głąb ziemi .Wystraja z niego młode pędy z których uzyskuje się sadzonki.

Składniki aktywne: monosacharydy, polisacharydy ( acemannan , glukomannan), antrachinony (aloina, aloemodyna), kwas cynamonowy, kwas salicylowy, sole mineralne, witaminy( betakaroten, B1, B2, B3, B6, B9, B12, C, E),  enzymy, fosfolipidy, aminokwasy

Działanie

Lecznicze właściwości aloesu były znane już od czasów antycznych.Świat Orientu , Afryka  to tylko niektóre cywilizacje gdzie aloes był stosowany w licznych schorzeniach skóry. O jego dobroczynnych właściwościach leczniczych możemy przekonać się także dzisiaj. Aloes jest stosowany zarówno u zwierząt jak i ludzi  leczeniu oparzeń, skaleczeń, egzem, chorób skóry różnego pochodzenia.Mechanizm działania aloesu na skórę tłumaczy się zahamowaniem w tkance podskórnej produkcji kinin i prostanoidów -  mediatorów odpowiedzialnych za powstanie stanu zapalnego. Aloes ma także działanie przeciwbakteryjne, przeciwwirusowe oraz przeciwgrzybicze. Żel aloesowy bogaty w składniki aktywne o właściwościach regeneracyjnych może być stosowany w razie rozmaitych podrażnień skóry np.:

- drobne zranienia i skaleczenia, podrażnienia po goleniu
- oparzenia słoneczne
- oparzenia termiczne
- odmrożenia
- zmiany skórne typu wyprysk kontaktowy, trądzik, ropień, krosty
- alergie skórne połączone ze świądem skóry
- blizny : po oparzeniach, po trądziku,
- ukąszenia owadów

Warto wspomnieć także o właściwościach  kosmetycznych tej cudownej rośliny. Dzięki obecności polisacharydów żel z aloesu doskonale nawilża skórę nie zaburzając jednocześnie procesu transpiracji, pozostawia skórę świeżą, delikatną o odpowiedniej zawartości wody.Dzięki tym właściwościom warstwa rogowa skóry jest odpowiednio nawilżona, co zapobiega jej wysychaniu i tworzeniu się zmarszczek , najpierw mimicznych a z czasem głębokich.

Aloes ma szeroki zakres działania leczniczego. Stosuje się go w zależności od zawartości składników aktywnych obecnych w poszczególnych partiach liścia. Jest doskonałym środkiem odtruwającym, oczyszcza organizm z toksyn. Ma działanie przeczyszczające dzięki obecności antrachinonów. Działa regenerująco, zabliźniająco. Stymuluje układ odpornościowy. Pozwala zachować w dobrej kondycji cały organizm.

Skrzyp polny - zastosowanie

Skrzyp polny (łac. Equisetum arvense) to roślina lecznicza, która rośnie dziko w Polsce – spotkać go można na wilgotnych łąkach, polach, miedzach, kartofliskach, przydrożach, skarpach, nasypach kolejowych. Na polach uprawnych i w ogrodach jest traktowany jako uciążliwy chwast z powodu swoich długich kłączy, które pocięte z każdego odcinka dają nowe rośliny.

Potoczne (ludowe) nazwy skrzypu polnego to: jodełka, jedlina polna, koński ogon, krzemionka kostka, sprzączka, koszczka, strzębka, jedlinki, chwoszcz.

Wczesną wiosną  z licznych kłączy rosnących głęboko w ziemi wyrastają krótkie  pędy zarodnikowe o brunatnym kolorze, na szczycie których znajdują się kłoski przypominające szyszkę. Dopiero w połowie wiosny pojawiają się zielone pędy płonne, które dorastają do 40 cm wysokości. Pędy te wyglądem przypominają jodełkę (stąd jedna z nazw). Te właśnie pędy stanowią surowiec zielarski. Zawierają krzemionkę (kwas krzemowy) oraz flawonoidy, sole mineralne, kwasy organiczne i saponiny.

Pędy skrzypu zbiera się od połowy lipca do końca sierpnia, ponieważ wtedy zawierają najwięcej krzemionki. Suszy się je w przewiewnym, zacienionym pomieszczeniu, w temperaturze nie wyższej niż 40 stopni Celsjusza.

Zastosowanie skrzypu polnego

Ziele skrzypu działa słabo diuretycznie. Stosuje się go w obrzękach pourazowych i zastoinowych, w stanach zapalnych i zakażeniach bakteryjnych dróg moczowych oraz w celu zwiększenia ilości wydalanego moczu i wywołania efektu płukania. Skrzyp polny jest także stałym elementem preparatów wzmacniających włosy , skórę i paznokcie. Działanie lecznicze tej rośliny związane jest z zawartością związków chemicznych - flawonoidów, alkaloidów oraz soli mineralnych, a przede wszystkim rozpuszczalnej krzemionki. Odwar z ziela skrzypu pomaga w leczeniu zapalenia cewki i pęcherza moczowego.

Żeń-szeń syberyjski (Eleuterokok kolczasty, Eleutherococcus senticosus)

Eleuterokok kolczasty należy do rodziny Araliowatych.
Jest to kolczasty zazwyczaj około 2.5 metrowy krzew z bardzo silnie rozgałęzionymi i rozwiniętymi organami podziemnymi.
Z płytko umieszczonego w ziemi kłącza wyrastają drobne korzenie oraz rozłogi sięgające niekiedy 5 metrów długości.
Gałęzie są proste z licznymi cienkimi kolcami, liście palczasto pięciodzielne, a poszczególne listki maja kształt eliptyczny o podwójnie piłkowanych brzegach.
Na końcach pędów w czerwcu wyrastają małe kwiaty zebrane w kuliste baldachy.
Żółte słupkowe kwiaty są żeńskie, natomiast kwiaty męskie są pręcikowe i bladofioletowe.
We wrześniu pojawiają się czarne kuliste owoce.
Żeń-szeń syberyjski rozrasta się na zboczach, w lasach, na odkrytych przestrzeniach we wschodniej Azji, Chinach, Korei, Japonii, Mandżurii, Syberii.
Właściwości lecznicze żeń-szenia syberyjskiego zostały odkryte stosunkowo niedawno.
Badania składu i właściwości leczniczych zostały zainicjowane przez radzieckich fitochemików szukających w grupie roślin araliowatych podobieństw do bardzo kosztownego żeń-szenia azjatyckiego (Panax Ginseng). Badania okazały się sukcesem, jako że oba surowce wykazują bardzo podobne działanie farmakologiczne.
Surowcem leczniczym są zbierane późną jesienią kłącza i rozłogi. Surowiec suszy się w temp 70-80 stopni w sztucznie ogrzewanych suszarniach.

Żeń-szeń syberyjski – zastosowanie

osłabienie czynności serca;
zaburzenia krążenia krwi;
miażdżyca;
nadciśnienie tętnicze;
anemia;
cukrzyca;
przemęczenie fizyczne (działanie wzmacniające, pobudzające, regenerujące);
zniechęcenie, przemęczenie psychiczne (poprawia zdolność efektywnej pracy umysłowej oraz kojarzenia i zapamiętywania);
bezsenność lub trudności w zasypianiu (uspokaja, tonizuje nerwy, ułatwia zasypianie);
osłabienie popędu płciowego;
zaburzenia równowagi hormonalnej (pobudza aktywność gruczołów wydzielających hormony);
starzenie (witalizuje, odmładza, poprawia pamięć i koncentrację);
osłabienie odporności immunologicznej (aktywizuje naturalne siły obronne i zdolności adaptacyjne do niekorzystnych warunków);
ciężkie choroby lub poważne zabiegi chirurgiczne ( skraca okres rekonwalescencji i zmniejsza skalę negatywnych skutków ubocznych);
chemioterapia i radioterapia w chorobie nowotworowej (niwelowanie szkodliwego i skrajnie wyniszczającego działania zastosowanych środków onkologicznych)
Żeń-szeń syberyjski aktywizuje naturalne siły obronne organizmu nie zakłócając prawidłowych czynności, dzięki czemu może być stosowany przez dłuższy czas.
Żeń-szeń syberyjski wykazuje bardzo podobne działanie farmakologiczne do słynnego Panax ginseng (żeń-szeń azjatycki)
Eleuterokok kolczasty posiada właściwości adaptogenne, czyli działające na organizm całościowo, przywracając równowagę na wszystkich poziomach. Adaptogen to wiele substancji leczniczych w jednej roślinie, wykorzystywanych zgodnie z aktualnym stanem organizmu. Adaptogeny dostarczają niezbędnych składników mobilizujących naturalne siły i mechanizmy obronne organizmu.
W efekcie żeń-szeń, tak jak inne adaptogeny, potrafi obniżyć zbyt wysokie ciśnienie albo podnieść do optymalnej wysokości zbyt niskie ciśnienie, potrafi uspokoić w stanie nadmiernego pobudzenia lub pobudzić w stanach zniechęcenia czy apatii.
Żeń-szeń syberyjski – działanie niepożądane:
Przeciwwskazaniem do stosowania żeń-szenia jest nadciśnienie powyżej 180/90 mm Hg, znaczne zmiany miażdżycowe w mięśniu sercowym i mózgu, stany gorączkowe,
 Żeń-szeń syberyjski – substancje aktywne:
W surowcu stwierdzono obecność co najmniej 7 glikozydów nazwanych eleuterozydami A,B,B1,C,D,E i F odpowiedzialnych za działanie adaptogenne, przeciwstresowe, wzmacniające i pobudzające.
Skład chemiczny żeń-szenia syberyjskiego nie jest jednak tak dokładnie poznany jak jego lecznicze działanie na ludzki organizm i stanowi nadal przedmiot badań wielu zespołów naukowych.

Krwawnik pospolity - właściwości

Krwawnik pospolity to ziele, które pozna znaleźć na znacznym obszarze świata. Występuje na łąkach w całej Europie, po części w Azji, występuje również w Australii i Ameryce.

Pozytywne właściwości ziela i kwiatów krwawnika znali już starożytni Grecy.
W celach leczniczych stosuje się kwiaty i ziele krwawnika.

Ziele krwawnika

krwawnik-pospolity - ziele krwawnika wykazuje działanie przeciwzapalne, przeciwkrwotoczne, rozkurczowe. Polecanie jest również w przypadku problemów żołądkowych. Pozytywne dzianie ziela krwawnika wynika z zawartości w nim soli mineralnych, w tym dużej zawartości magnezu, flawonoidów czy tez substancji gorzkich.

Jak sama nazwa wskazuje, ziele krwawnika działa pozytywnie przypadku wszelkiego rodzaju krwawień. Działając zakrzepowo, ściągająco i antybakteryjnie przyspiesza hamowanie krwawienia i ułatwia gojenie ran. Co bardzo istotne – nie tyczy się to tylko ran skóry. Ziele krwawnika doskonałe jest w przypadku krwawień pojawiających się w przewodzie pokarmowym, krwawień żołądka, czy też znacznych krwawień menstruacyjnych. Istotne jest także pozytywne działanie ziela w przypadku tak zwanego krwioplucia.

Napar z ziela, można również stosować zewnętrzne, w tym momencie wykazuje działanie podobne do rumianku – działając przeciwzapalnie i ściągająco, ułatwia gojenie się ran, pozytywnie również oddziałuje na różnego rodzaju problemy skórne. Sprawdza się choćby w przypadku trądziku czy podobnych problemów ze skórą. Warto jednak pamiętać o jednym – ziele w takich sytuacja sprawdza się doskonale, ale o wiele silniej działają kwiaty.

Krwawnik pospolity to roślina zawierająca znaczna ilość substancji gorzkich – jest to istotne w przypadku chorób żołądka i przewodu pokarmowego. Ziele krwawnika powoduje większe łaknienie, likwiduje takie problemy jak problemy trawienne, wzdęcia, przewlekłe zaparcia. Na jelita działa rozkurczowo.

Krwawnik pospolity jest ziołem, które bardzo łatwo pozyskać i jeszcze łatwiej przygotować. Kwiaty można pozyskiwać, ścinając całe kwiatostany, ziele natomiast, ścinając całe rośliny. Tak pozyskane zioła, należy suszyć w przewiewnych miejscach. Co bardzo istotne – ziele krwawnika nie powinno być narażone na dzianie promieni słonecznych, dlatego idealnie jest jeśli suszy się w miejscach zacienionych, ale z dużym dostępem powietrza. Oczywiście ziele krwawnika można również suszyć w profesjonalnych suszarniach, pamiętając, by temperatura suszenia nie przekraczała 40 stopni Celsjusza.

Krwawnik pospolity, dla wielu osób jest po prostu chwastem. Nie można się temu dziwić. Popularność tego ziela jest olbrzymia, można je spotkać na wielu łąkach, nieużytkach i innych miejscach, w których rosnące rośliny właśnie tak postrzegamy. Szkoda. Warto wiedzieć, że ta roślina jest naprawdę fajnym i skutecznym ziołem. Samodzielne pozyskanie jej jest łatwe, przygotowanie tym bardziej. Warto więc wybrać się na łąkę, rozejrzeć i pozyskać ziele dla siebie. Warto jednak zwrócić uwagę na to, by krwawnik pozyskiwać z miejsc położonych z dala od dróg oraz innych źródeł zanieczyszczeń.

Alveo - koniczyna łąkowa - działanie

Ta niepozornie wyglądająca roślina pozytywnie wpływa na przemianę materii, działa też moczopędnie, rozkurczowo i wykrztuśnie. Dodatkowo, dzięki zawartości fitoestrogenów, koniczyna łąkowa może być traktowana jako suplement dla kobiet w czasie menopauzy.

Surowcem zielarskim koniczyny łąkowej (inaczej zwaną koniczyną czerwoną lub kądziołką) są kwiaty (Flos trifolii rubri) i ziele (Herba trifolii rubri). Jest to roślina dość powszechna, dlatego do celów leczniczych wykorzystuje się surowce pochodzące najczęściej z łąk. Ususzoną koniczynę należy przechowywać w chłodnym i suchym miejscu. Dzięki miłemu zapachowi, roślina ta coraz częściej wykorzystywana jest przez florystów.

Surowce zielarskie koniczyny czerwonej zawierają związki biologicznie czynne, takie jak: flawonoidy, barwniki antocyjanowe, olejek eteryczny, fenolokwasy, związki kumarynowe, sole mineralne i witaminy (B, C, E).


Działanie i zastosowanie koniczyny łąkowej

Dzięki właściwościom oczyszczającym koniczyna łąkowa polecana jest w różnych chorobach skórnych (takich jak np. łuszczyca). Napary z ziela łagodzą dokuczliwe objawy zapalenia pęcherza oraz układu moczowego. Mogą być również stosowane przy zaburzeniach prawidłowej pracy układu pokarmowego. Ponadto napary z koniczyny łąkowej polecane są  przy uporczywym, suchym kaszlu, kokluszu, w bronchicie oraz innych dolegliwościach dróg oddechowych.

Inne działanie koniczyny:

Niezastąpione okłady i kąpiele

Koniczyna czerwona ma szerokie zastosowanie jako lek działający zewnętrznie. Okłady z naparu polecane są do łagodzenia bóli reumatycznych, świądu oraz obrzęków limfatycznych. Taka postać surowców koniczyny łąkowej może być też stosowana w przypadku ropni skórnych oraz oparzeń pierwszego stopnia. Ponadto napar dodany do kąpieli jest bardzo pomocny w leczeniu różnych dolegliwości narządów kobiecych; z kolei roztarte świeże kwiaty dają ukojenie swędzącej skórze po ukąszeniach owadów i przy oparzeniach.

Jak przygotować kąpiel koniczynową?

Garść kwiatów koniczyny należy zalać 2 l wrzątku. Następnie całość przykryć, zostawić na 30 minut, a po tym czasie odcedzić. Tak przygotowany napar wlewamy do wanny z ciepłą wodą. Kąpiel powinna trwać wówczas ok. 15 minut.

Kosmetolodzy i dermatolodzy polecają kąpiele z kwiatów koniczyny łąkowej, ponieważ mają one właściwości odkażające, odtruwające oraz wzmacniające.

Źródła:

Wielgosz T., Wielka księga ziół polskich, Wydawnictwo Elipsa, Poznań.
Ożarowski A., Jaroniewski W., Rośliny lecznicze i ich praktyczne zastosowanie, Instytut Wydawniczy Związków Zawodowych, Warszawa 1987.
„Klasztorna apteka – zioła ojca Kiliana”, Wydawnictwo Salwator, Kraków 2008.

Drzewo cynamonowe - właściwości

      

 Cynamon to najstarsza przyprawa świata, która znalazła zastosowanie nie tylko w kuchni, ale również w medycynie. Cynamonem przyprawia się przetwory owocowe (kompoty, wina grzane), nadaje on także charakterystyczny korzenny smak potrawom kuchni indyjskiej.

Zastosowanie cynamonu w kuchni

Cynamon to najstarsza przyprawa świata pochodząca z Chin. Pierwsze wzmianki o jej zastosowaniu datuje się na rok 2700 p.n.e. Olejek i kora cynamonowca cejlońskiego były wówczas stosowane w procesie balsamowania ciał, korę używano także jako składnika kadzideł.

Cynamon jest otrzymywany z kory drzewa cynamonowego uprawianego w Azji oraz Ameryce Południowej. Przyprawa ta nadaje potrawom charakterystyczny korzenny smak i zapach. W kuchni stosuje się ją zarówno do dań słodkich, jak i pikantnych. Największe zastosowanie cynamonu w Polsce można znaleźć w przyrządzaniu deserów owocowych, zwłaszcza zawierających jabłka (szarlotka, placki), pączków, kołaczy miodowych oraz napojów rozgrzewających, jak wino, piwo.

Zastosowanie cynamonu w medycynie

Kora cynamonowca zawiera olejek cynamonowy, w skład którego wchodzą: aldehyd cynamonowy (65-75%), octan cynamylu, eugenol (ok. 5%) oraz β-kariofylen (do 4%). Olejek cynamonowy wykazuje właściwości antybakteryjne, przeciwgrzybiczne oraz zwiększa wydzielanie soku żołądkowego. Ze względu na ten fakt kora cynamonowca znalazła zastosowanie w przemyśle farmaceutycznym jako składnik niektórych preparatów złożonych, stosowanych w schorzeniach przewodu pokarmowego. Cynamon zapobiega również nadkwaśności i działa przeciwbiegunkowo. Często występuje jako składnik leków przeciwbakteryjnych.

Jako składnik kremów i maści znalazł zastosowanie w bólach mięśni, nerwobólach, działa także przeciwzapalnie, miejscowo, znieczulająco. Cynamon stanowi składnik tzw. maści tygrysiej.

W medycynie ludowej cynamon był stosowany w bolesnym miesiączkowaniu oraz w celu poprawy apetytu, a także w zaburzeniach trawienia (wzdęcia, nudności).

Kora cynamonowca zawiera metylohydroksychalkon, który prawdopodobnie zwiększa wrażliwość komórek na działanie insuliny. Dlatego też próbuje się wykorzystać cynamon jako środek wspomagający leczenie cukrzycy. Jednakże wprowadzenie go jako leku hipoglikemicznego wymaga dalszych analiz farmakologicznych oraz przeprowadzenia badań klinicznych.

W Cejlonie liście cynamonowca używa się do okładów trudno gojących się ran. Sporządzane są również lecznicze kąpiele działające odkażająco i lekko pobudzająco.

Negatywne skutki stosowania cynamonu

Cynamonu nie powinny stosować kobiety w ciąży, może bowiem wykazywać działanie poronne. Również osoby z chorobą wrzodową żołądka i dwunastnicy powinny go unikać.

Olejek cynamonowy stosowany zewnętrznie może powodować silne podrażnienie i zaczerwienienie skóry, zwłaszcza u dzieci. Jednakże wykorzystywany do inhalacji i lub aromaterapii łagodzi objawy przeziębień i schorzeń wirusowych.

Cynamon jest także silnym alergenem kontaktowym i pokarmowym, dlatego też może nasilać zmiany atopowe na skórze oraz w obrębie błon śluzowych jamy ustnej i przewodu pokarmowego.

Cynamon jest używany od wieków jako przyprawa kulinarna. Przyprawa ta jest stosowana również w medycynie, leczy przeziębienia, a także wspomaga leczenie cukrzycy.

Skład Alveo

Alveo to naturalny produkt roślinny. Jest to idealna kompozycja skutecznych i aktywnych substancji pochodzenia roślinnego zawartych w mieszance 26 ziół, miodu, soku klonowego i wody. Ta mieszanka 26 ekstraktów roślin leczniczych, pochodzi z różnych miejsc naszego globu i ogólnie znany jest ich wpływ na organizm ludzki.

Jeśli chodzi o skład preparatu Aveo to nie jest on przypadkowy, ale został  zestawiony na podstawie ponad 20-letnich, wnikliwych badań naukowych. Ten odpowiedni dobór i stosunek poszczególnych ziół zwiększa końcowy efekt działania preparatu. Zioła są tu tak dobrane, że w zasadzie działają na wszystkie nasze narządy, na wszystkie funkcje naszego organizmu, dając w końcowym efekcie stan równowagi każdego narządu i całości organizmu, tzw. stan homeostazy.

Alveo oferowane jest w dwóch smakach: miętowym i winogronowym.

Skład chemiczny naturalnych składników preparatu Alveo:

* Witaminy: A, B1, B2, C, P, K1, E

* Makroelementy: wapń, żelazo, magnez, mangan, cynk, sód, potas, fosfor, krzem (w tym łatwo absorbowalny krzem), polisacharydy, kwasy organiczne

* Aminokwasy, proteiny

* Przeciwutleniacze i zmiatacze wolnych rodników

* Związki odtruwające (detoksykacyjne)

* Sole mineralne

* Inhibitory

* Beta-karoteny

* Izoflawony: genisteina, biochanina ( antyoksydanty), flawonoidy ( zwalczają wolne rodniki), glikozydy (pobudzają bezpośrednio pracę skurczowo-rozkurczową mięśnia sercowego)

Alveo zawiera następujące zioła:

Koniczyna łąkowa, drzewo cynamonowe, krwawnik pospolity, żeń-szeń syberyjski, skrzyp polny, aloes prawdziwy, lukrecja, tymianek pospolity, pieprzowiec owocowy, lawenda, czeremcha amerykańska, kardamon malabarski, dzika róża, morszczyn pęcherzykowaty, żeń-szeń koreański, chrząstnica kędzierzawa, koper włoski, goryczka żółta, cierniopląt guarany, drapacz lekarski, męczennica cielista, wąkrota, lucerna siewna, rdest wielokwiatowy, miłorząb dwuklapowy, sadziec przerośnięty.