Surowcem zielarskim koniczyny łąkowej (inaczej zwaną koniczyną czerwoną lub kądziołką) są kwiaty (Flos trifolii rubri) i ziele (Herba trifolii rubri). Jest to roślina dość powszechna, dlatego do celów leczniczych wykorzystuje się surowce pochodzące najczęściej z łąk. Ususzoną koniczynę należy przechowywać w chłodnym i suchym miejscu. Dzięki miłemu zapachowi, roślina ta coraz częściej wykorzystywana jest przez florystów.
Surowce zielarskie koniczyny czerwonej zawierają związki biologicznie czynne, takie jak: flawonoidy, barwniki antocyjanowe, olejek eteryczny, fenolokwasy, związki kumarynowe, sole mineralne i witaminy (B, C, E).
Działanie i zastosowanie koniczyny łąkowej
Dzięki właściwościom oczyszczającym koniczyna łąkowa polecana jest w różnych chorobach skórnych (takich jak np. łuszczyca). Napary z ziela łagodzą dokuczliwe objawy zapalenia pęcherza oraz układu moczowego. Mogą być również stosowane przy zaburzeniach prawidłowej pracy układu pokarmowego. Ponadto napary z koniczyny łąkowej polecane są przy uporczywym, suchym kaszlu, kokluszu, w bronchicie oraz innych dolegliwościach dróg oddechowych.
Inne działanie koniczyny:
Niezastąpione okłady i kąpiele
Koniczyna czerwona ma szerokie zastosowanie jako lek działający zewnętrznie. Okłady z naparu polecane są do łagodzenia bóli reumatycznych, świądu oraz obrzęków limfatycznych. Taka postać surowców koniczyny łąkowej może być też stosowana w przypadku ropni skórnych oraz oparzeń pierwszego stopnia. Ponadto napar dodany do kąpieli jest bardzo pomocny w leczeniu różnych dolegliwości narządów kobiecych; z kolei roztarte świeże kwiaty dają ukojenie swędzącej skórze po ukąszeniach owadów i przy oparzeniach.
Jak przygotować kąpiel koniczynową?
Garść kwiatów koniczyny należy zalać 2 l wrzątku. Następnie całość przykryć, zostawić na 30 minut, a po tym czasie odcedzić. Tak przygotowany napar wlewamy do wanny z ciepłą wodą. Kąpiel powinna trwać wówczas ok. 15 minut.
Kosmetolodzy i dermatolodzy polecają kąpiele z kwiatów koniczyny łąkowej, ponieważ mają one właściwości odkażające, odtruwające oraz wzmacniające.
Źródła:
Wielgosz T., Wielka księga ziół polskich, Wydawnictwo Elipsa, Poznań.
Ożarowski A., Jaroniewski W., Rośliny lecznicze i ich praktyczne zastosowanie, Instytut Wydawniczy Związków Zawodowych, Warszawa 1987.
„Klasztorna apteka – zioła ojca Kiliana”, Wydawnictwo Salwator, Kraków 2008.
Brak komentarzy:
Nowe komentarze są niedozwolone.