Skrzyp polny (łac. Equisetum arvense) to roślina lecznicza, która rośnie dziko w Polsce – spotkać go można na wilgotnych łąkach, polach, miedzach, kartofliskach, przydrożach, skarpach, nasypach kolejowych. Na polach uprawnych i w ogrodach jest traktowany jako uciążliwy chwast z powodu swoich długich kłączy, które pocięte z każdego odcinka dają nowe rośliny.
Potoczne (ludowe) nazwy skrzypu polnego to: jodełka, jedlina polna, koński ogon, krzemionka kostka, sprzączka, koszczka, strzębka, jedlinki, chwoszcz.
Wczesną wiosną z licznych kłączy rosnących głęboko w ziemi wyrastają krótkie pędy zarodnikowe o brunatnym kolorze, na szczycie których znajdują się kłoski przypominające szyszkę. Dopiero w połowie wiosny pojawiają się zielone pędy płonne, które dorastają do 40 cm wysokości. Pędy te wyglądem przypominają jodełkę (stąd jedna z nazw). Te właśnie pędy stanowią surowiec zielarski. Zawierają krzemionkę (kwas krzemowy) oraz flawonoidy, sole mineralne, kwasy organiczne i saponiny.
Pędy skrzypu zbiera się od połowy lipca do końca sierpnia, ponieważ wtedy zawierają najwięcej krzemionki. Suszy się je w przewiewnym, zacienionym pomieszczeniu, w temperaturze nie wyższej niż 40 stopni Celsjusza.
Zastosowanie skrzypu polnego
Ziele skrzypu działa słabo diuretycznie. Stosuje się go w obrzękach pourazowych i zastoinowych, w stanach zapalnych i zakażeniach bakteryjnych dróg moczowych oraz w celu zwiększenia ilości wydalanego moczu i wywołania efektu płukania. Skrzyp polny jest także stałym elementem preparatów wzmacniających włosy , skórę i paznokcie. Działanie lecznicze tej rośliny związane jest z zawartością związków chemicznych - flawonoidów, alkaloidów oraz soli mineralnych, a przede wszystkim rozpuszczalnej krzemionki. Odwar z ziela skrzypu pomaga w leczeniu zapalenia cewki i pęcherza moczowego.
